SMARTLET ismi verilen ve biyolojik hücreler üzere davranabilen bir cins mikrobotik elektronik ünite geliştiren araştırmacılar sayesinde, kendi kendine bir ortaya gelen “yaşayan teknoloji” artık çok yakında olabilir.
Nanomembranların Materyal, Mimari ve Entegrasyonu Araştırma Merkezi (MAIN – Research Center for Materials, Architectures and Integration of Nanomembranes) takımı, katları ortasında silikon çipler bulunan küçük modülleri inşa etti. Bu SMARTLET’ler, Terminatör 2 sinemasındaki T1000’in kendisini nasıl yine inşa edebileceğini hayal ettiğiniz üzere çalışarak karmaşık yapılar oluşturmak için bilgilerle kodlanabiliyor. Elbette, Terminatör bir kurgu yapıtı olmaya devam ediyor, fakat gelecekte bu SMARTLET’lerin en yeterli akıllı telefonlara yahut en düzgün iş dizüstü bilgisayarlarına takılan bileşenleri oluşturduğunu görmemiz mümkün olabilir.
SMARTLET’ler, birbirleriyle akıcı bir halde irtibat kurmak için eşleşen fizikî barkodları kullanıyor ve inşa sırasında kendi performanslarını geliştirebilmeleri için öğrenme kapasitesine sahipler. Ayrıyeten yakında kendi kendilerine karmaşık yapay organizmalara dönüşme yeteneğine sahip olabilirler.
Yaşayan teknoloji ne demek?
“Yaşayan teknoloji”, araştırmacıların biyolojik sistemlerin işleyiş formunu yansıtan, kullanışlılık ve canlıya misal özelliklerden alınan niteliklerle sistemler ve yapılar yaratmaya çalıştığı bir teknoloji alanı.
MAIN’in Gelişmiş Gereçler makalesindeki grubun belirttiğine nazaran, mikrobiyotik esnek elektronikler sayesinde bu fikir 20 yıl evvel önerildi ve son birkaç yılda büyük ilerleme kaydetti. Bu son ilerleme, mikroelektronik denetim altında formun yaratılması manasına gelen mikroelektronik morfogenez kategorisine giriyor.
İşlev ve boyut olarak biyolojik hücrelere benzeyen çipletler, montaj durumunun ve muhtemel yanılgıların farkında olmaları sayesinde, montaj sırasında her türlü sıkıntıya ahenk sağlayabiliyor, tamir ve düzeltme yapabiliyor. Ayrıyeten sökme sürecini tetikleyebilir ve güç toplama, anten oluşturma, gerecin tekrar dağıtımı ve öbürleri dahil olmak üzere birçok fonksiyonu yerine getirebilirler.
Bu modüllerin en etkileyici özelliklerinden biri, tesirli bir halde geri dönüştürülebilmeleri için kendi kendine birleşebilmeleri, kesimlerine ayrılabilmeleri ve kendi kendilerine sınıflandırılabilmeleri. Modüller, farklı yapay organizmalarda tekrar yapılandırılabilir ve yine kullanılabilirler ve ayrıyeten hasar aldıklarında da kendilerini tesirli bir biçimde onarabilirler.
Çalışmanın muharrirleri, bu teknolojinin bizi, yapı taşları üzere yine programlanabilen ve yine görevlendirilebilen bu çeşit modüllerden yapılan bileşenlerin tekrar kullanılmasıyla, büsbütün sürdürülebilir bir teknoloji vizyonunu gerçekleştirmeye bir adım daha yaklaştırabileceğini söylüyor.